Τo παγκόσμιο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου που τελείωσε προ ημερών, επιβεβαίωσε με πανηγυρικό(δυστυχώς) τρόπο αυτό που, όσοι το παρακολούθησαν απεύχονταν αλλά δεν απέφυγαν να δούν: 96 ώρες παιχνιδιού περιτυλιγμένες από ένα μεγαλοπρεπέστατο «τίποτα». 145 γκολ από αθλητές που αντί να κλωτσήσουν τη μπάλα κλωτσούσαν ο ένας τον άλλο με επικίνδυνο και απαράδεκτο τρόπο.
Η διοργανώτρια χώρα, παρά τα προβλήματα της, έπραξε το σωστό. Αυτό που η εθνική αξιοπρέπεια (και όχι οι παχύσαρκοι χορηγοί) απαιτούσε, για μια τόσο λαοπρόβλητη διοργάνωση. Αυτό που επιβάλλει μια συνείδηση υπαρκτή, πέρα από διαφημίσεις και καλογυαλισμένες λεωφόρους γεμάτες αυτοκίνητα.
Η Νότια Αφρική είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Ο «λευκός ανώτερος πολιτισμός», δεκαετίες τώρα, έδειξε το αισχρό του πρόσωπο. Κόλλησε πινακίδες τύπου WHITE ONLY σε παγκάκια και καθίσματα λεωφορείων. Συσσώρευσε αμέτρητες ποσότητες διαμαντιών σε θυρίδες και «καθώς πρέπει» τράπεζες. Ξερίζωσε όλους τους φυσικούς και ενεργειακούς πόρους από τη χώρα, με την ανοχή μιας διεθνούς κοινότητας παραδομένης στη μακαριότητα του ύπνου και της απραξίας. Οι ρατσιστικές κυβερνήσεις φιλοδώρησαν με σφαίρες τους αγανακτισμένους πολίτες, που έβλεπαν τον εθνικό πλούτο της χώρας να αναχωρεί προς ασφαλή κατεύθυνση, αφήνοντας πίσω του πείνα, εξαθλίωση, εγκληματικότητα, αδικία. Φυλάκισε ηγέτες που αρνήθηκαν να αγωνιστούν για τα συμφέροντα της COCA COLA. Και όταν πλέον ο πλούτος είχε χαθεί οριστικά σε ξένες τσέπες, ο ίδιος πάντα λευκός πολιτισμός θυμήθηκε τη δημοκρατία, την ισονομία, τα ίσα δικαιώματα και την ελευθερία λόγου και ύπαρξης. Τόσα χρόνια ρατσισμού, βίας και μίσους δεν φεύγουν εύκολα ούτε ξεχνιούνται. Οι αχυράνθρωποι της πολιτικής υποτέλειας προτείνουν λήθη στο παρελθόν. Ο χορτάτος εύκολα βγάζει συμπεράσματα και προτείνει, σαν να απευθύνεται σε κοινό ηλιθίων.
Ο λαός της Ν. Αφρικής όμως παρέμεινε αγνός. Πίστεψε στο κίνημα του εθελοντισμού, αλλά είχε την ίδια αντιμετώπιση με τους εθελοντές της δικής μας Ολυμπιάδας. Ό,τι τους υποσχέθηκαν ξεχάστηκε σε ένα βράδυ. Παρόλη την υποκρισία της διορισμένης εξουσίας, αυτός ο λαός παρέμεινε στα γήπεδα και συνέχισε να πράττει το σωστό. Το πρέπον. Το ειλικρινές και το τίμιο. Γιατί μπορεί να έχασε το ψωμί του, τη συνείδηση του όμως δεν την πούλησε.
Στους 64 αγώνες που παίχτηκε αυτή η κωμική κατάσταση, οι πρωταγωνιστές της προσέφεραν στους Νοτιοαφρικανούς αλλά και στα τηλεοπτικά μάτια της υπόλοιπης οικουμένης άφθονο γέλιο. Με το ανορθόδοξο έως βαρετό παίξιμό τους, όχι απλώς ξεγύμνωσαν το βασιλιά των σπορ, το ποδόσφαιρο, αλλά στην κυριολεξία τον αποτελείωσαν. Ολοι αυτοί οι «μεγάλοι παίκτες», καθοδηγούμενοι από ομάδα «πεφωτισμένων προπονητών» με το οικτρό θέαμα που μας προσέφεραν μας έκαναν να αναρωτηθούμε ποιος τους πληρώνει, πόσο και γιατί, όταν εμείς οι απλοί μισθωτοί σκεπτόμαστε δύο και τρείς φορές να αγοράσουμε κάτι. Τόσο πολύ πια έχει αλωθεί το μυαλό αυτών των ποδοσφαιριστών; Η ψυχή τους έχει παραδοθεί εντελώς στο χρήμα, στην πολυτέλεια της πισίνας και του γρήγορου αυτοκίνητου, στις εύκολες γυναίκες που αγαπούν το χρώμα της πιστωτικής κάρτας; Κλειδαμπαρωμένοι στα πολυτελή τους δωμάτια όλο το μήνα που κράτησε το MUNDIAL, άραγε είδαν έστω και από απόσταση τη φτώχεια που μαστιγώνει το κορμί των νέων ανθρώπων που δεν ευτύχησαν να κλωτσήσουν το τόπι; Αυτών των νέων που δεν αγοράζουν τον έρωτα μιας γυναίκας, αλλά προσπαθούν να τον κερδίσουν;
Είναι πλέον φανερό: για όσους έπαιξαν στα γήπεδα της Νότιας Αφρικής, το «ευ αγωνίζεσθαι» έδωσε τη θέση του στο «εν τη παλάμη αγωνίζεσθαι». Όταν βαρεθούν να βλέπουν τους γλουτούς της SHAKIRA, ας κρυφτούν σε κάποια ερημική παραλία. Ο κόσμος πια τους έχει βαρεθεί.
Τώρα πλέον τα τεχνητά φώτα έσβησαν και η ζωή της πολύπαθης Νότιας Αφρικής επιστρέφει σε ρυθμούς μη τηλεοπτικούς.
Οι μεγάλες στιγμές όμως παίχτηκαν στα γήπεδα της ζωής. Κρατάω στο μυαλό μου τρείς από αυτές:
α) το φιλί του τερματοφύλακα της πρωταθλήτριας Ισπανίας προς τον δεσμό του την ώρα της συνέντευξης λίγο μετά την κατάκτηση του τροπαίου. «Αυτό είναι για σένα» της είπε και μετά τη φίλησε. Η αποθέωση της ειλικρίνειας και μιας αγάπης που δεν υποκύπτει και δεν ξεπουλιέται στα κατινίστικα περιοδικά.
β)το χαμόγελο του «βασιλιά» Πελέ, στις ύβρεις και στις προτροπές κάποιων «περί επιστροφής του στο μουσείο». Αυτός ο άνθρωπος δεν κάπνισε ποτέ, δεν πήρε ναρκωτικά, δεν είχε εξώγαμα παιδιά, δεν πυροβόλησε ποτέ στον αέρα για εκφοβισμό. Η ζωή του, ήταν και είναι κοινωνική προσφορά παγκόσμιας εμβέλειας. Το χαμόγελό του, μνημείο ανθρωπιάς και ανωτερότητας για έναν κόσμο που δεν παραδόθηκε στο χρήμα. Οσοι τον συγκρίνουν με οποιονδήποτε πωλείται έναντι αδράς αμοιβής, αιθεροβατούν.
γ)το πιο σημαντικό στοιχείο αυτού του μουντιαλικού μήνα: οι συμπαθείς βουβουζέλες.
Τάραξαν τον ύπνο των ναρκωμένων ποδοσφαιριστών. Ενόχλησαν τα υπερτραφή αυτιά των ψευτοπαραγόντων των εθνικών ομάδων. Ο αρμόδιος αξιωματούχος όμως, στάθηκε στο ύψος του και μίλησε καθαρά: «κύριοι, είναι κομμάτι του πολιτισμού μας και δεν θα το κάνουμε να σιγήσει. Σας παρακαλώ να το σεβαστείτε». Αυτά τα πλαστικά παιχνίδια ήταν οι πραγματικές πρωταθλήτριες ενός κόσμου σε κρίση. Η στεντόρεια ηχώ τους μας φώναζε «είμαστε εδώ! Κτίστε κοινωνίες ανθρώπων και όχι βάλτους ανθρώπων εθισμένων στο χρήμα και στην ηδονή! Μην ξεγελιέστε. Αυτός ο αγώνας δεν τελειώνει ποτέ!» Αφυπνιστικός ο ρόλος τους, σε μια ανθρωπότητα που πρέπει να παραμείνει συλλογική, αξιακή.
Το 2014 στην Βραζιλία της φαβέλας και του υπερυψωμένου αγάλματος του Ιησού, ελπίζω να δώ περισσότερα φιλιά, χαμόγελα αλλά όχι φτώχεια.
Ελπίζω κι εύχομαι.
