Στον αρχικό Χάρτη των Ολυμπιακών Αγώνων ο βαρώνος Ντε Κουμπερτέν είχε προτείνει οι αθλητές να εκπροσωπούν μόνο τον εαυτό τους και όχι τις χώρες από τις οποίες προέρχονται, να μην φορούν εθνικά χρώματα, ούτε να ανακρούονται οι Εθνικοί Ύμνοι στην απονομή των μεταλλίων. Οι προτάσεις αυτές δεν έγιναν τελικά δεκτές.
Η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή ανέθεσε την Ολυμπιάδα του 1936 στη ναζιστική Γερμανία. Κατά την έναρξη των αγώνων έγιναν μεγαλοπρεπείς παρελάσεις στρατιωτικών τμημάτων και ναζιστικών οργανώσεων. Οι αθλητικές αντιπροσωπίες όλων των χωρών (εκτός από την Αίγυπτο) παρέλασαν χαιρετώντας φασιστικά τον Χίτλερ, με υψωμένο το δεξί χέρι. Η Ολυμπιάδα του Βερολίνου κληροδότησε στις επόμενες την τελετή αφής της ολυμπιακής φλόγας και τη σχετική λαμπαδηδρομία, μια ιδέα του CarlDiem, επικεφαλής του χιτλερικού αθλητισμού, που υλοποιήθηκε υπό την επίβλεψη του Υπουργού Προπαγάνδας Γιόζεφ Γκαίμπελς. Ο Έλληνας ολυμπιονίκης του 1896 Σπύρος Λούης, ως τελευταίος λαμπαδηδρόμος, προσκύνησε τον Χίτλερ και του προσέφερε ένα κλαδί ελιάς.
Η Ελλάδα χώρα με ελάχιστες διεθνείς διακρίσεις στον αθλητισμό το καλοκαίρι του 1992 κατέκτησε το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο στη Βαρκελώνη στα 100 μ. εμπόδια, με την Βούλα Πατουλίδου να φωνάζει «Για την Ελλάδα, ρε γαμώτο». Έκτοτε η Β. Πατουλίδου άλλαξε αγώνισμα και συμμετείχε μόνο στο άλμα εις μήκος. Από τότε μαζί με τις επιτυχίες του ομογενή, πρωταθλητή με την Αλβανία στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, Πύρρου Δήμα, άρχισε η «άνοιξη» του ελληνικού αθλητισμού.
Ο «ηγέτης» αυτής της προσπάθειας Χρήστος Τζέκος, κουμπάρος του Χρήστου Ιακώβου και συνιδιοκτήτης της εταιρείας Hellas Sport Club Athletic Management, θωράκισε ιδεολογικά τις αθλητικές «μας» επιτυχίες. «Ντοπαρισμένος είναι μόνο ο αθλητής που πιάνεται».
Η Φλόρενς Γκρίφιθ Τζόυνερ, (στη φωτό με τον πρόεδρο Ρήγκαν) ουδέποτε πιάστηκε. Το εξωπραγματικό ρεκόρ της 10.49 στα 100μ., αμφισβητήθηκε έντονα, αλλά ο αιφνίδιος θάνατός της λίγα χρόνια μετά δεν κατάφερε να στείλει ένα παγκόσμιο SOS για τα αλόγιστα ρεκόρ ως αποτέλεσμα της άκρατης εμπορευματοποίησης και της εκτεταμένης χρήσης ουσιών
Στη χώρα μας οι χρυσοί ολυμπιονίκες παίρνουν περίπου 180.000 ευρώ ώς ανταμοιβή και γίνονται μόνιμοι αξιωματικοί στον ελληνικό στρατό. Ανάλογα κίνητρα υπάρχουν σε όλα τα επίπεδα με αποτέλεσμα αθλητισμός να νοείται μόνο ο πρωταθλητισμός, (οι αθλητικές ομοσπονδίες επιχορηγούνται ανάλογα με τις επιτυχίες τους και όχι ανάλογα με τους αθλητές που έχουν εγγεγραμένους). Στόχος δεν είναι η βελτίωση της φυσικής υγείας και η καλλιέργεια της άμιλλας των νέων, αλλά ο πλουτισμός και τα κοινωνικά προνόμια μέσω του αθλητισμού.
Η ΕΛΛΑΔΑ από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 έχει ως επίσημη κρατική πολιτική στον αθλητισμό την επίτευξη επιτυχιών και όχι τον μαζικό αθλητισμό για όλους, φυσικά με την στήριξη της κοινωνίας του καναπέ και των πιο υπέρβαρων παιδιών σε όλη την Ευρώπη.
μηνύματα σταχυολογημένα από τα επίσημα site των Ολυμπιονικών μας Κεντέρη και Θάνου:
«Κώστα σε αγαπάμε και σε υπερασπίζουμε»
«Κατερίνα Θάνου είσαι πρωταθλήτρια στις καρδιές των πραγματικών Ελλήνων»
«Σας χτυπάνε αλύπητα, γιατί σας ζηλεύουν. Πιστεύω πως είστε αθώοι. Πολεμήστε τους συκοφάντες και τιμωρήστε τους».
Αθλητικές επιτυχίες σε διεθνές επίπεδο χωρίς τον άκρατο επαγγελματισμό και την εμπορευματοποίηση του αθλητικού προϊόντος, χωρίς την αξιοποίηση της ιατρικής και της βιοχημείας δεν είναι εφικτές.
Για τα παιδιά μας ο Κεντέρης, η Θάνου, ο Ιακώβου είναι πιο επικίνδυνοι από ένα πρεζόνι. Αυτοί χωρίς επιφύλαξη γίνονται εθνικά ινδάλματα, ενώ ένα πρεζόνι παράδειγμα προς αποφυγή.
Όσοι τους προβάλλουν (κυβερνήσεις, τα κόμματα που τους βάζουν στα ψηφοδέλτιά τους, αθλητικοί παράγοντες, ΜΜΕ) προσποιούμενοι ότι δεν γνωρίζουν, δεν είναι απλά συνυπεύθυνοι, είναι οι μόνοι υπεύθυνοι για την πολιτική της εθνικής ντόπας. Ας πάψουν πια να κάνουν τους Κινέζους!
